Maandag 10 november was een prachtige, warme dag waarbij ik heb gelopen in korte broek en overhemd met korte mouwen; minstens 25 graden. Gisteren en vandaag was het koud en guur. "Het kan verkeren", zei Bredero. Gisteren bevonden we ons op ongeveer 1250 m. in O Cebreiro, een begrip voor de camino, met veel wind en regen. Jammergenoeg heb ik die aardige huisjes (voor de kenners: ze lijken veel op de Hobbit-woningen van Tolkien) niet kunnen fotograferen, want toen we aankwamen was het al te donker en vanmorgen was het guur en regenachtig. Maar ik zal ze wel kopieëren van internet.
[Heb ik al voor je gedaan, pap...]
Vanavond kwamen we als twee "verzopen katten" (typisch een Linschotense uitdrukking!) aan in Triacastela. Overigens heb ik de drie kastelen nog niet gezien en wellicht bestaan ze al niet meer (ik zal er naar vragen). Gelukkig was de albergue in het bezit van een wasmachine en droger zodat we onze kleren niet alleen konden wassen, maar ook weer konden drogen.
Maar wat wil je? We lopen nu in Galicía (met de klemttoon op de laatste i) en daar zijn de invloeden van de Atlantische Oceaan zeer sterk, d.w.z. gevoelig voor wind en regen. Het lopen met Janine gaat heel goed (ik had niet anders verwacht!), want ooit wandelde ze in haar "uppie" in Nepal. Ook haar blaren verdwijnen als sneeuw voor de zon, dankzij haar nieuwe bergschoenen.
Het wandelen gaat erg goed en wellicht ligt dat ook aan het feit dat ik in korte tijd wel driemaal een pelgrimszegen heb ontvangen: tweemaal in León bij de zusters en eenmaal in Rabanal del Camino in een oude kerk. (Tussen twee haakjes: ik voel mij toch al rijk gezegend!) Die laatste keer was tijdens een bijzonder mooie vesper, gezongen door twee monniken, in het gregoriaans, met een latijnse schriftlezing, die ik tot op zekere hoogte nog kon volgen ook (Paulus voor de stadhouder Festus). De wens dat de apostel Jacobus mij zal beschermen, klinkt wel wat vreemd in mijn protestante oren.
Een ander hoogtepunt was Cruz de Ferro, waar elke rechtgeaarde pelgrim een steen kan gooien of neerleggen (zie ook het commentaar van Bram Kok in mijn gastenboek).
Daar ligt nu een mooi wit steentje met opschrift: " 1 Petrus 2 : 5". Ik zou zeggen: zoek het maar eens op! Dat steentje heb ik ooit gekregen van de jongsten uit onze gemeente na een jeugddienst. Ik heb het al die tijd met me mee gedragen en het uiteindelijk onder het kruis Cruz de Ferro achter gelaten. Of kan ik nu beter zeggen "Cruz de Cristo"?!
Beste mensen wat is het toch leuk om jullie berichten in het gastenboek te lezen. Echt, het doet ons zeer goed en het geeft steeds weer opnieuw de energie om door te gaan. Ik had die ervaring voor geen goud willen missen. Het geeft een gevoel van verbondenheid, terwijl het pelgrimeren juist een gevoel van loslating met zich meebrengt. Bedankt!
Het einde is in zicht en we hopen a.s. dinsdag in Santiago de Compostela aan te komen. Wat ik me steeds afvraag is, of er wel een reden is om het graf van de apostel Jacobus daar te verwachten? Maar goed, ook al is die veronderstelling uitermate twijfelachtig, dan nog is het goed om op weg te zijn geweest!!!