Gisteren, 29 oktober 2008 heb ik tot mijn eigen verbazing mijn persoonlijke record gebroken: 46 km gelopen oftewel 2 dagtochten. Om ongeveer 7.00 uur ben ik op pad gegaan vanuit Hornillos del Camino en om ongeveer 11.30 uur kwam ik in Castrojeriz aan na een tocht van 21 km. Ik had nog helemaal geen zin om al zo vroeg bij een albergue aan te kloppen en meestal gaan die pas om 13.00 uur open. Onderweg heb ik af en toe kleine sneeuwvlokjes op mijn fleecejack gezien. Inmiddels was het weer opgeknapt en de zon was gaan schijnen.
Ik besloot, na een flinke kop koffie en een boccadillo (met ham en kaas!), door te lopen. Het mooiste zou zijn dat ik dan Frómista zou kunnen bereiken, maar dat betekent wel een tocht van opnieuw 25 km. Op die wijze zou ik ook een extra rustdag in León kunnen realiseren. Na Hornillos moest ik de hoogvlakte van de Meseta opklauteren en toen ik hijgend bovenaan was gekomen, betrok de lucht en begon het te regenen. Ik dacht aanvankelijk dat ik een verkeerde beslissing had genomen, maar nadat ik de poncho had aangedaan, knapte na enige tijd het weer op en begon de zon opnieuw te schijnen. Ik heb goed door kunnen lopen en heb genoten van de Meseta. Het is één groot stoppelveld tot aan de horizon met daarboven een prachtige lucht, soms onheilspellend donker, dan weer open en licht. Er gaan allerlei verhalen over de Meseta en inderdaad kan het hier ´s zomers genadeloos heet zijn en in de winter kan het evenzo zeer koud zijn en besneeuwd. Onderweg werd ik aangesproken door een fietsende Zwitser, Daniël geheten, die getrouwd is met een Nederlandse. Ik neem overigens mijn pet af voor de fietsers, want dat valt vaak echt niet mee! Ook denk ik met respect aan mijn oud-collega Johan Voogt (70 plus) die afgelopen mei in 14 dagen de Camino heeft gefietst, samen met zijn zwager.
Ongeveer om 18.00 uur, toen de zon nog net niet onder was gegaan, klopte ik aan bij de albergue. Het grappige was dat ik daar opnieuw Robert aantrof, die niet wist wat hij zag! Eigenlijk dacht hij dat ik de bus had genomen vanwege een blessure. Een fenomeen dat we regelmatig aantreffen. Soms weet je zeker dat je mensen hebt gepasseerd, maar die duiken dan plots weer vóór je op. Vaak hebben ze dan letsels opgelopen en een busreisje gemaakt. We hebben gisteravond in ieder geval nog gezellig een glas wijn gedronken in het plaatselijke café van Frómista. Vanmorgen vroeg is Robert al vertrokken en ik ben rustig doorgelopen naar Carrión de los Condes. Het was echt hondenweer met veel wind en bijgevolg striemende regen, die zelfs door je poncho heen komt kruipen. Maar na de tweede tussenstop in een bar halverwege de route knapte het weer op en kon ik de poncho afdoen, zodat ik redelijk opgedroogd aankwam in één van de Albergues van Carrión.
Vandaag heb ik naar aanleiding van het droevige bericht dat Geerard Damsté plotseling is overleden, onder het lopen veel kunnen nadenken over de vroegere studietijd in Utrecht. Geerard is een studiegenoot uit de Rehobothtijd (kweekschool) en woonde toentertijd in IJsselstein. Enkele maanden geleden hebben we na 40 jaar weer een reünie gehad en hebben we elkaar uitgebreid gesproken. Hij genoot nog volop van zijn werk en dacht nog helemaal niet aan stoppen. Hanny zal, ook namens mij, Jos en de kinderen gaan condoleren en heeft het bericht doorgegeven aan alle oudklasgenoten. "C' est la vie", zegt men dan, maar 61 jaar is toch wel erg jong om te sterven. En onderwijl loop ik hier in Spanje de camino. Ik begrijp er soms helemaal niets meer van.....
Hartelijke groet, Dick
30 okt2008