Vannacht heb ik overnacht op basis van L&O bij Marleen en vriend Don in het Limburgse Echt. Ze vertelden me dat ik "hun allereerste L&O gast" was. Geweldige mensen die echt alles voor me wilden doen. Zo mag ik nu ook van hen even internetten!
Eigenlijk had ik erop gerekend in een pelgrimshuis te overnachten in Montfort. Het vreemde was dat ik maar steeds geen telefonisch contact met het huis kon krijgen. Toen begon het te regenen, te regenen.... Weer bellen...... er kwam contact met mensen die tijdelijk twee weken vakantie vierden in het pelgrimshuis, omdat de bewoners eveneens twee weken afwezig waren. Na de nodige telefoontjes lukte het me contact te maken met Marleen Hover en ze wilde me ook wel even ophalen. Grote klasse! Na de gebruikelijke rituelen (kennismaking, koffie, douchen) ben ik daarna op hun aanwijzingen iets gaan eten in Echt. Het trof, want juist was er de jaarlijkse "night of music" waarmee de Echtenaren de vakantieperiode afsluiten (wel veel herrie, maar toch ook gezellig). En wat denk je van een groot glas heerlijke rode wijn en een kogelbiefstuk met patat en (op mijn verzoek) véél salade. Heerlijk!
Inmiddels heb ik nu een betere uitrusting: nieuwe rugzak die echt op de heupen staat (Lowe Alpine), een extra hiking stick (ik had er al één bij me) en eveneens nieuwe wandelschoenen (B-categorie). Aanvankelijk was ik erg bang dat ik problemen met die nieuwe schoenen zou krijgen, omdat ze nog niet ingelopen waren, maar dat viel erg mee. Door de stuggere zool heb ik minder last van wrijvingen door hobbels in het terrein en dus ook minder kans op blaren. Ook het lopen met twee sticks bevalt me uitstekend.
Naast mijn lidmaatschap van het Sint Jacobsgenootschap behoor ik thans ook tot de Orde der Tetrapoda (viervoetigen). Deze dieren zijn als volgt te herkennen: de achterste extremiteiten zijn vlezig met lederen verdikkingen aan de uiteinden, de voorste extremiteiten zijn minder dik en gaan na een hoek van 90 graden over in metaalachtige, glanzende sprieten. Afhankelijk van het substraat waarover zij zich bewegen, maken de sprieten daarbij een tikkend geluid. Het dier loopt iets voorovergebogen en na ongeveer 1 km staat het steeds stil en strekt zich om daarna weer verder te lopen, al dan niet met tikgeluiden.
Eergisteren, in Venlo, kwam ik onder een verkeersbord de eerste Santiago verwijzingen tegen (blauw met gele schelp). Dat gaf me wel een goed gevoel, want hoe aardig het Pieterpad ook is, uiteindelijk is mijn blik toch gericht op de Jacobsroute naar Santiago de Compostela.
Tot mijn grote voldoening heb ik eveneens de eerste stempel in mijn pelgrimspaspoort gekregen in de Martinuskerk in Venlo. Ik heb altijd al iets met die Martinus gehad en de reden daarvan is vrij simpel: hij is nl. geboren in de Romeinse provincie Pannonia (het huidige Hongarije/Roemenië). Aanvankelijk was hij Romeins officier, maar later werd hij bisschop in Tours. Hij wordt vaak afgebeeld zittend te paard, waarbij hij een stuk van zijn mantel afsnijdt om te geven aan een arme sloeber! Ik zag het beeldje ook in Gennep.
Een aardige meneer vertelde ik over mijn "moeilijke en "zware" rugzak en toen zei hij: "maar meneer het gaat bij het pelgrimeren toch om een heel andere intentie. Als die rugzak te zwaar is dan gebruikt u een wagentje of u gaat een stuk met de trein. Het gaat echt niet om de prestatie." Daarna wenste hij me nog een goede en gezegende reis. En zei hij "als het niet meer gaat, dan gewoon terug naar huis, want het feit dat u eraan begint is al geweldig". Hij heeft helemaal gelijk! Ik merk ook dat ik nog erg rationeel bezig ben en aan het echte genieten nog nauwelijks ben toegekomen. Vandaar dat ik me heb voorgenomen om daar meer tijd en aandacht aan te geven.
